Mijn naam is Natascha Stroo. Geboren en opgegroeid in Zaanstad en werkzaam als afdelingsmanager bij de afdeling Biologische Psychologie op de Vrije Universiteit in Amsterdam. Op mijn achttiende verliet ik het veilige Zaanse nest om uiteindelijk tien jaar te genieten van al het moois dat onze hoofdstedelijke zuiderbuur te bieden heeft, maar ondertussen woon ik alweer bijna 25 jaar in Koog aan de Zaan. Toen mijn zoon ouder werd en daarmee zelfstandiger besloot ik om politiek actief te worden, want de wereld staat voor enorme uitdagingen, die onze aandacht en actie vereisen. Niet allen op mondiaal niveau, maar zeker ook op lokaal niveau. Ik ging naar een lokale bijeenkomst van GroenLinks. Al snel zat ik in het bestuur, werd ik campagneleider, vervolgens steunfractielid. Na de gemeenteraadsverkiezingen van 2022 werd ik raadslid. Door ziekteverlof en vervolgens ontslag van de vorige fractievoorzitter werd ik al snel fractievoorzitter.
Een van de meest prangende uitdagingen is de klimaatverandering, en daarvoor zullen we onze samenleving en ons eigen gedrag moeten veranderen. En al zegt de slogan dat “verandering bij jezelf begint”, dit klimaatprobleem is zo immens dat we het niet alleen als individu aankunnen. Een paar minuten minder douchen, geen vlees meer eten, minder reizen met het vliegtuig, het zijn prachtige initiatieven die gelukkig steeds meer mensen omarmen. Maar het is niet genoeg. We hebben de politiek nodig om grote ingrijpende beslissingen te nemen, om ervoor te zorgen dat de gevolgen van die moeilijke beslissingen op een eerlijke wijze worden verdeeld.
Naast klimaatverandering worden we ook geconfronteerd met toenemende sociale ongelijkheid en onrechtvaardigheid. We zien een groeiende kloof tussen arm en rijk, problemen met toegang tot betaalbare huisvesting en een groeiend gevoel van sociale uitsluiting onder bepaalde gemeenschappen. Het is van vitaal belang dat we werken aan het verminderen van deze ongelijkheden door middel van beleid dat gericht is op het versterken van sociale bescherming, het bevorderen van gelijke kansen voor iedereen en het aanpakken van de structurele oorzaken van ongelijkheid.
Tenslotte zijn er ook de geopolitieke spanningen die sociale spanningen veroorzaken in onze samenleving, vooral als ze gerelateerd zijn aan etnische, religieuze of culturele kwesties. Toenemende angst voor terrorisme, vluchtelingenstromen of spanningen tussen gemeenschappen met verschillende nationale achtergronden kunnen leiden tot verdeeldheid en spanningen. Daarom is het van belang dat we de dialoog ook lokaal blijven voeren. Het bevorderen van begrip en waardering voor verschillende culturen kan vooroordelen verminderen en spanningen verzachten.
Wat betekent Zaanstad voor jou?
Zaanstad betekent heel veel voor me. Mijn beide ouders zijn in Koog aan de Zaan geboren en ik ben geboren in Juliana ziekenhuis in Zaandam. Ik ging in Koog aan de Zaan naar school en maakte er vrienden. Met die vrienden speelde en korfbalde ik. Als het vroor gingen we met de hele klas schaatsen op de Juliana ijsbaan in het Kogerpark. En in de zomergingen we zwemmen in het Wormerbad.
Later ging ik er uit. Op vrijdagavond naar de Waakzaamheid. Dan zat ik met vrienden envriendinnen boven op de trap, dronken we een bessen met ijs en rookten we sigaretten. Na de Waakzaamheid gingen we naar Skylark, de kroeg ernaast, want daar zaten de stoere voetballers van KFC.
Na mijn middelbare school vertrok ik naar Amsterdam, waar ik ging studeren, om na tien jaarweer terug te keren naar Zaanstad. Ik kwam niet alleen terug, maar samen met mijn zoon, die op het moment van de verhuizing nog in mijn buik zat. Ik leerde hem fietsen op de Westerkoogse straten, zette speurtochten langs het Westzijderveld uit voor zijn kinderfeestjes, zat om 07.00 uur ’s morgens in de Zaangolf voor de zwemles, stond in weer en wind langs de lijn op eerst het korfbal- en later het voetbalveld.
Ik lag wakker toen hij voor het eerst uit ging op de Dam in Zaandam, zat supertrots in het Zaantheater toen hij op het podium zijn handtekening zette onder zijn diploma en zwaaide hem 1,5 jaar geleden uit toen hij kamer vond in Amsterdam.
Ik was weer alleen. Maar ondertussen was ik gekozen in de gemeenteraad en dan ben je nooit alleen. Want hoewel ik hier geboren en grotendeels getogen ben, het is door de gemeenteraad dat ik de Zaankanters pas echt goed leer kennen. En daar zitten heel veel mooie, kleurrijke, inspirerende, lieve, fascinerende mensen bij.
Welk boek wil je echt nog lezen?
Dat is een vraag die niet te beantwoorden is. Er zijn honderden, misschien wel duizenden boeken die ik zou willen lezen of herlezen. En er komen elke keer boeken bij. Lezen is vanaf kleins af aan mijn allergrootste passie, maar helaas heb ik er niet genoeg tijd voor. Ik heb wel altijd een boek bij me. Het grote voordeel van het reizen met het openbaar vervoer, is dat je reizend kunt lezen. Dat kan en mag vooral niet in een auto. En als de trein vertraging heeft, dan wacht ik lezend. Dan vliegt de tijd voorbij. Ik vind het heel verdrietig en ook zorgelijk dat steeds minder kinderen boeken lezen. Niet alleen zorgt een gebrek aan leesvaardigheid voor minder kansen op de arbeidsmarkt, maar lezen bevordert ook de verbeelding en ontwikkeling van creativiteit.
Reading is dreaming with open eyes.
Wat zou je graag nog willen leren?
Italië is mijn grote liefde en ik ben daar elk jaar. Ondertussen versta ik het een beetje, kan ik me aardig redden in een winkel, in de trein of in een restaurant en een caffe e cornetto kan ik perfect bestellen in een bar. Maar een normaal gesprek lukt me nog niet. Vooral in het diepe zuiden van Italië is het handen en voetenwerk om te communiceren met de lokale bevolking, want de Zuid-Italiaan spreekt niet tot nauwelijks Engels. Daarom zou ik heel graag nog Italiaans willen leren.
