Afgelopen donderdag was de fractie van GroenLinks op bezoek bij het Zaans Praatcafé. Dat was een afspraak die nog voortvloeide uit hun 15-jarig lustrum in dit voorjaar. Het is heel fijn dat het Praatcafé zich met een klein beetje subsidie zo lang staande weet te houden. Zij bieden met medewerking van enkele vrijwilligers op elke maandag en donderdag een open huis aan mensen met psychische beperking. Daar wordt druk gebruik van gemaakt. Er is een vaste kern, maar er zijn wel een stuk of honderd mensen die in wisselende samenstelling daar een praatje komen maken. Ook vormen ze vaak een schakel tussen de instanties en hun vaste bezoekers.
Het praatje kan natuurlijk gaan over hun problemen naar ook over dagelijkse dingen als het verkeer, familie en alles wat je maar kwijt wilt. Er is altijd iemand die je kent. Vaak gaan mensen samen daarna ook nog een hapje eten of naar een film. Het Praatcafé heeft figuurlijk een lage drempel, want iedereen is welkom. Dit wordt door velen heel erg gewaardeerd. Het vormt tegelijkertijd ook een soort sociale controle, want als iemand lang wegblijft, gaan ze wel informeren wat er aan de hand is. Ze organiseren ook met feestdagen wat extra’s. Zo was er de laatste kerstmis iemand uit Amsterdam helemaal komen lopen om toch aan de kerstmaaltijd deel te kunnen nemen al had hij dan geen geld meer voor de bus.
Fysiek kan het wat moeilijker zijn want sinds C’est la Vie in de Stationsstraat haar deuren gesloten heeft, zitten ze nu in het Snookercentrum aan de Westzijde en daar is helaas wel een trap die voor minder mobiele mensen een belemmering kan vormen. En hoewel ze heel blij zijn dat ze bij het Snookercentrum terecht kunnen, is het toch lastig om daar echt informatieve bijeenkomsten te houden voor hun doelgroep. Dus wie een makkelijk toegankelijke ruimte kent in het centrum van Zaandam, laat het hun of ons weten.
Natuurlijk hebben we ook gevraagd wat voor hen de knelpunten zijn wat betreft alle regelingen die nu bij de gemeente horen. De meeste mensen van hun doelgroep lopen al langer in de hulpverlening en hebben daarom niet direct te maken met wachtlijsten. Gelukkig hebben ze een goed contact en korte lijnen met wethouder Olthof die over de zorg gaat. Huisvesting is vaak wel een probleem omdat er te weinig doorstroom plaatsvindt bij de RIBW. Ook hebben de vrijwilligers meermalen aangeboden om alle officiële brieven die van de gemeente uitgaan zo te mogen aanpassen dat het voor iedereen en ook voor hun doelgroep begrijpelijk is. Helaas gebeurt dat nog niet. Betere communicatie is en blijft een aandachtspunt voor ons. Wij zullen contact met ze blijven houden, want wij vinden deze groep heel waardevol!
Romkje Mathkor