Er waren circa honderd mensen naar de Fabriek gekomen voor de 1-meiviering. De vier linkse partijen van Zaanstad organiseerden deze bijeenkomst gezamenlijk. Elke partij had een spreker afgevaardigd die zich zou buigen over het onderwerp ‘emancipatie en ouderen’.
Patrick Zoomermeijer van de SP zette zich in zijn speech af tegen het in Den Haag gesloten ‘lente-akkoord’. Hij was kritisch over de houding van GroenLinks, vooral over het feit dat die de Wet Werken naar Vermogen niet controversieel zou hebben verklaard. Dat bleek bij nader inzien een onjuist verwijt.
Ruud Pauw van Rosa richtte zich in zijn betoog op de crisis die in Europa heerst. Hij benadrukte dat het juist nu de tijd is om sociaal te zijn. Sociaal met de zwakkere broeders, zoals de Portugezen en de Grieken bijvoorbeeld.
Romkje Mathkor legde namens GroenLinks in haar speech de nadruk op ouderen en emancipatie. Ze wees erop dat in 2030 maar liefst tien procent van de bevolking boven de tachtig jaar oud zal zijn! In onze samenleving worden scheidslijnen steeds vaker getrokken door verschillen in opleidingsniveau. Veel mensen blijven door een gebrekkige educatie helaas noodgedwongen aan de zijlijn staan. Schrijnend zijn de cijfers over armoede in Nederland. Arme Nederlanders leven maar liefst zeven jaar korter dan rijkere landgenoten. En van hun leven brengen deze arme Nederlanders bovendien zeven jaar korter in gezondheid door. Armoede in ons land is natuurlijk relatief, maar solidariteit is in ons land - zeker in tijden van recessie - nog altijd broodnodig. Toespraak is bijgevoegd.
Wethouder Jeroen Olthof voerde het woord namens de PvdA. Hij vertelde uit de losse pols wat solidariteit betekende voor zijn grootouders en wat het nu voor hem betekent. Een interessant verhaal.
Na een korte pauze werd het woord gegeven aan Cisca Dresselhuys. Deze ‘grand lady’ van Opzij was gevraagd te spreken over ‘ouderen en emancipatie’. Ze hield een levendig betoog en betrok na een half uur het publiek erbij. Redelijk veel (bijna) gepensioneerden mochten hun verhaal doen. De meesten waren tevreden over hun leven na de pensioendatum. Dresselhuys vroeg wie van de aanwezigen er moeite mee had dat de pensioenleeftijd verhoogd zou worden. Opvallend genoeg gingen er maar een stuk of vijf handen de lucht in. Alle anderen bleken voorstander van de leeftijdsverhoging.
Een andere belangrijke constatering werd aan het einde gedaan. Van aftellen naar je pensioen wordt niemand gelukkig. En toch beginnen sommige mensen daar al mee als ze nog zeventien jaar, drie maanden en vijf dagen te gaan hebben… Een deprimerende gedachte.
De sfeer tijdens de viering was prima, en de solidariteit onder de vier Zaanse linkse partijen duidelijk voelbaar!
Paul Laport