Een rechtstreeks gevolg van de keus van de VVD en het CDA om landelijk een rechts minderheidskabinet samen te stellen. Ik kan me mijn teleurstelling nog herinneren toen ik op fietsvakantie in Denemarken vorig jaar juli hoorde dat de gesprekken voor een Paars-Plus kabinet waren afgebroken en Rutte en Verhagen voluit voor samenwerking met de PVV gingen. Een dramatische ontwikkeling voor de arbeidersbeweging en de internationale solidariteit. Delen van de arbeidersbeweging zijn door Wilders met valse beloften gelokt. Ik weet mij nog goed een discussie met een collega te herinneren: hij zou op Wilders gaan stemmen, niet zozeer om de Islam maar hij stond pal voor het pensioen. Zo lokte Wilders arbeiders naar zich toe, die hij nog geen 6 uur na de verkiezingsuitslag als een baksteen liet vallen. Wilders, een man die vanaf zijn jonge jeugd in de VVD heeft gezeten, nauwelijks onder de Haagse kaasstolp vandaan kwam. En toen het hem goed uitkwam zich plotseling zogenaamd afkeerde van het wereldje waar hij zijn hele leven deel van had uitgemaakt. Wilders, de rechtse nationalist. Want kijk eens hoe op ontwikkelingssamenwerking wordt bezuinigd, kijk hoe ambassades vooral ingezet worden voor eigen economisch (lees: multinationals) belang.
Maar laten we ook kritisch op ons zelf zijn: waarom bang zijn voor bijvoorbeeld Poolse collega's die zogenaamd ons werk komen wegkapen? Nee, ook zij willen in hun leven verbetering. Ook zij willen dat hun gezinnen waar zij vaak lang van weg zijn een beter leven kunnen opbouwen. Ik ken uit mijn eigen ervaring collega-beroepschauffeurs die maandenlang door Europa zwerven, hun cabine is hun huis, een omgekeerde pallet is hun eettafel en de parkeerplaatsen zijn hun weekendverblijf. Nee, wij moeten niet bang zijn voor deze collega's maar onze pijlen richten op de werkgevers, die wél open grenzen willen maar géén gelijke rechten. En die daarmee de arbeidersklasse tegen zichzelf opzet. Wij moeten niet Eurosceptisch zijn maar voluit gaan voor Europese samenwerking en in dat verband optreden voor nauwere samenwerking met socialistische en groene partijen en bewegingen in Europa. De wereld is kleiner geworden door toenemende mobiliteit, zowel fysiek door auto's, treinen en vliegtuigen, als figuurlijk door internet en Facebook. We kunnen dat niet tegenhouden door ons achter de dijken te verschuilen. Dan zijn we echt die struisvogel die zijn kop in het zand steekt en daarmee denkt het gevaar te hebben ontweken. Juist nú moeten we voluit gaan voor internationale samenwerking en internationale solidariteit.
Het gaat nog steeds om gelijke rechten en een behoorlijk bestaan. Net als destijds in de 19e eeuw. En nu moeten we klaar staan voor onze strijd in de 21e eeuw. Om de druk van de multinationals en het kapitaal te kunnen weerstaan. Zowel voor ons dagelijks brood als voor de toekomst van een leefbare aarde...!”