De laatste maanden horen we vaker geluiden dat sommige leden zich maar beter kunnen afsplitsen en een eigen partij beginnen om hun politieke menig helder te laten horen. Tofik Dibi verzuchtte al eens dat René Danen beter zijn eigen partij kan stichten. Jan Atze Nicolai vraagt zich op 8 februari in Trouw met een serieus betoog af of de principiële pacifisten zich niet beter buiten GroenLinks kunnen organiseren omdat het pacifisme binnen GroenLinks niet meer past. Of het nu om een wat ondoordachte verzuchting gaat of om een onderbouwde en goed bedoelde redenering: het zal de dood in de pot zijn voor alle betrokkenen
De fusie van de vier partijen (CPN, PSP, PPR en EVP) waaruit in 1990 GroenLinks voortkwam is een lang en moeizaam proces geweest. Zie de eerste twee hoofdstukken van het interessante boekje “Van de straat naar de staat?” (Lucardie en Voerman) dat onlangs is verschenen. Het hing soms aan een zijden draad, terwijl vrijwel alle partijen een mager bestaan hadden. Én het over veel politieke standpunten met elkaar eens waren. Voor zover vertegenwoordigd in de Tweede Kamer, werd doorgaans hetzelfde gestemd. Als EVP-er was ik buitengewoon gelukkig met de fusie omdat vanuit de vier partijen veel kennis en ervaring werd ingebracht en er een einde aan de versnippering kwam.
In de twintig jaar van haar bestaan heeft het politieke gedachtegoed en de strategie van GroenLinks een ontwikkeling doorgemaakt. Dat heeft vaker tot grote spanningen geleid, zoals in 1999 toen de TK-fractie vóór de bombardementen op Servië en Kosovo stemde. Niet lang daarna stelde Ab Harrewijn in een nota “De Krijgsmacht als vredestichter” dat we het bestaan van de NATO moesten aanvaarden. Telkens kwamen de vredesmensen, waartoe ik mij als lid van Kerk en Vrede ook reken, in het geweer. Maar na soms heftige debatten legden de meesten zich neer bij de uitkomst. Een uitkomst die toch beïnvloed was door de pacifisten. Voor de meesten geldt dat ook nu. De motie van D66 en GroenLinks over onderzoek naar een civiele politiemissie in het voorjaar van 2010 was te beperkt in het licht van ons verkiezingsprogramma. GroenLinks zal zich vooral moeten richten op conflictpreventie en conflictbeheersing. Dat signaal is duidelijk afgegeven. Jolande Sap heeft toegezegd daaraan te gaan werken. Het is van groot belang voor GroenLinks dat er voldoende ruimte blijft voor verschillende meningen en wij elkaar blijven bevragen en stimuleren. De vredesmensen, René Danen, Mohammed Rabbae, ze horen er allemaal bij. Met allerlei afsplitsingen zijn we terug in de jaren tachtig, terug bij af.
Bert Boer, DB-lid landelijk bestuur GroenLinks van 1995 – 2001 en raadslid Zaanstad van 2001 – 2010.