Dat is de titel van het blad voor (ex)cliënten van de Geestelijke Gezondheidszorg in Zaanstreek en Waterland. In het laatste nummer werd verteld dat onlangs het Zaans Praatcafé, een lotgenotenorganisatie, 10 jaar bestond. Het was een leuk feest geweest, maar helaas …. zonder enige afvaardiging van de gemeente. Dat stak. Want zoals een van de regelmatige bezoekers zei: de nieuwe Nederlanders zijn geïntegreerd, de homo’s ook, nu wij nog!
Op een vaste tijd komt de groep nu al jaren bijeen op maandagmiddag om 14.00 uur in Westend en op donderdagmiddag om 16.00 uur in het café C’est la Vie, Stationsstraat 5 te Zaandam. Om wat te kletsen, te snookeren en nu natuurlijk ook voetballen te kijken. Samen met andere stamgasten van het café. Het is fantastisch dat deze groep dit nu al tien jaar weet vol te houden, met maar weinig subsidie. Agnes is daarbij een van de drijvende krachten. Zij is de ziel van het praatcafé.
Juist voor deze groep mensen zijn deze wekelijkse ontmoetingen, die ook in de vakantie doorgaan, erg belangrijk. Het geeft houvast. Daar gaat een preventieve werking van uit. In deze tijden van bezuinigingen moeten wij er extra alert op zijn, dat er geen zaken wegbezuinigd worden, waardoor later mogelijk veel grotere kosten ontstaan. Een voorbeeld daarvan is de crisiskaart. Op deze kaart stonden alle gegevens en bijvoorbeeld medicijngebruik van de cliënten. Men was begonnen met dit project, maar helaas geen menskracht, geen geld meer. Erg jammer.
Afgelopen donderdag hebben wij even aangeschoven om een verzuim goed te maken en inderdaad even bij te praten. Wij hebben afgesproken dat wij nauw contact zullen houden met deze groep onder andere bij het opstellen van een nieuw beleidsplan voor de WMO. Deze groep heeft veel ervaring en kennis in huis. Dat past in ons idee van beginspraak.
Ga ook eens een keer even bijpraten… het is de moeite waard!
Kees van den Berg en Romkje Mathkor